Łokieć golfisty - mężczyzna zmagający się z bólem wykrzywia rękę
Zdrowie i uroda Mateusz Burak
Sprawdź pełną ofertę Aptelia.pl
Przeczytane 528 razy

Łokieć golfisty – przyczyny, objawy, leczenie

Łokieć golfisty to schorzenie powodujące ból w miejscu przyczepu ścięgien mięśni przedramienia do nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Ból i dolegliwości związane z tą przypadłością mogą się rozprzestrzeniać na obszar dystalnej części kończyny górnej, łącznie z nadgarstkiem. W odróżnieniu od łokcia tenisisty, objawy dotyczą wewnętrznej strony łokcia. W łagodnej postaci, dolegliwości nie muszą oznaczać powstrzymywania się od wykonywania uprawianego sportu. Często wystarczającą ulgę przynosi odpoczynek i odpowiedni schemat postępowania leczniczego.
  1. Łokieć golfisty – objawy
  2. Jak rozpoznać łokieć golfisty?
  3. Łokieć golfisty – przyczyny
  4. Łokieć golfisty – leczenie, domowe sposoby i ćwiczenia
  5. Czy łokieć golfisty sam przejdzie? Ile trwa leczenie?

Łokieć golfisty – objawy

Łokieć golfisty charakteryzuje się objawami w postaci:

  • Bólu i tkliwości palpacyjnej. Symptomy dotyczą wewnętrznej strony stawu łokciowego, wielokrotnie pacjent opisuje ból promieniujący do przedramienia. Objawy nasilają się zazwyczaj przy wykonywaniu konkretnych, powtarzalnych ruchów.
  • Sztywność. Staw łokciowy posiada wówczas ograniczony zakres ruchomości, a ruchy takie jak zaciskanie ręki w pięść bywają bolesne.
  • Osłabienie siły mięśniowej. Zdecydowanemu ograniczeniu ulegają czynności wymagające wygenerowania dużego skurczu, siły.
  • Drętwienie i mrowienie. Opisywane objawy mogą być nie tylko lokalne, ale także rozprzestrzeniać się do jednego lub większej ilości palców ręki.

Dodatkowo należy podkreślić, że dolegliwości takie jak ból, mogą mieć charakter nagły lub narastać stopniowo. Nazwa schorzenia wydaje się być adekwatna, gdyż największe narastanie objawów obserwuje się podczas charakterystycznych, monotonnych ruchów ręką, podobnych do machania kijem golfowym.

Jak rozpoznać łokieć golfisty?

Łokieć golfisty jest zazwyczaj diagnozowany w oparciu o historię choroby i przeprowadzone badanie fizykalne. Aby dokonać precyzyjnej oceny, lekarz uciska newralgiczny obszar i prosi o wykonywanie ruchów nadgarstkiem i łokciem na różne sposoby. Diagnostyka obrazowa w postaci zdjęcia rentgenowskiego pozwala na identyfikację przyczyn bólu oraz wykluczenie kontuzji i urazów takich, jak złamanie czy zapalenie stawów. Rzadko wykonuje się bardziej skomplikowane badania obrazowe takie jak tomografia komputerowa, czy rezonans magnetyczny.

Łokieć golfisty – przyczyny

Opisywane uszkodzenie jest zwykle związane z nadmiernym, powtarzającym się stresem, przeciążeniem tkanek. Szczególnie ruchów nadgarstka i palców. Niewłaściwe podnoszenie, rzucanie, uderzanie, a także zbyt krótka rozgrzewka, osłabiona kondycja fizyczna, mogą przyczynić się do powstania łokcia golfisty. Do kontuzji doprowadza także niewłaściwa technika uderzeń w sportach rakietowych, szczególnie zagrań bekhendowych. Podobnie kształtuje się sytuacja w momencie używania zbyt ciężkiej rakiety, lub ze zbyt małą powierzchnią główki. Piłka ręczna, łucznictwo, rzucanie oszczepem i wykorzystywanie przy tym nieodpowiedniej techniki także może skutkować łokciem golfisty. Silne, monotonne i powtarzalne wzorce ruchowe podczas uprawiania zawodów takich jak budowniczy, hydraulik, czy stolarza także sprzyja opisywanej kontuzji.

Łokieć golfisty – leczenie, domowe sposoby i ćwiczenia

Leczenie rozpoczyna się od unikania czynności powodujących ból. Najprostszym sposobem jest stosowanie okładów z woreczków z lodem. Wśród możliwości leczenia farmakologicznego można zastosować leki dostępne bez recepty. Są to substancje typu asetaminofen czy naproksen sodu. Inną formą są iniekcje z kortykosteroidów. Warto wziąć także pod uwagę możliwość zastosowania bogatopłytkowego osocza. Polega to na wstrzyknięciu skoncentrowanej ilości płytek krwi i czynników przeciwzapalnych w tkliwe miejsce.

Wysoką skutecznością odznaczają się także zabiegi z wykorzystaniem fali uderzeniowej i pola magnetycznego. Operacje wykonywane są rzadko. Który lekarz? Zawsze najpierw należy skonsultować się z ortopedą. Najczęściej wskazaniem jest słaba reakcja na leczenie zachowawcze przez okres 12 miesięcy. Wówczas najnowszym sposobem jest małoinwazyjna procedura chirurgiczna, podczas której usuwa się tkankę bliznowatą w okolicy ścięgna pod kontrolą aparatu USG.

Sprawdź leki przeciwbólowe na aptelii

Wśród domowych sposobów wymienia się odpoczynek, okłady z woreczków z lodem, okłady z liści młodej kapusty, czy picie ziół wykazujących właściwości przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Po postawieniu właściwego rozpoznania kluczową rolę odgrywa rehabilitacja. Bardzo ważne jest wykonywanie odpowiednich ćwiczeń. Przykładem mogą być:
1.    PW: siedzenie przy stole, chora kończyna ustawiona w pronacji i oparta na stole. Nadgarstek zgięty grzbietowo. Druga ręka chwyta za palce chorej ręki. RUCH: polega na pogłębianiu zgięcia grzbietowego i utrzymywania przez kilka sekund pozycji skrajnej. Ćwiczenie należy wykonać w ten sposób kilkukrotnie. Pozwoli to na odpowiednie przygotowanie kontuzjowanych mięśni do dalszych ćwiczeń.
2.    PW: siedzenie przy stole, chora kończyna górna ustawiona w supinacji i wyciągnięta przed siebie. RUCH: polega na powolnym wykonywaniu zgięcia i wyprostu nadgarstka w pełnym, możliwym zakresie z palcami złożonymi w pięść. Należy wykonać 10 powtórzeń w 2 seriach.
3.    PW: pozycja jak w poprzednim ćwiczeniu, w dłoni ciężarek 0,5-1 kg. RUCH: polega na powolnym zginaniu stawu łokciowego i nadgarstka, a następnie bardzo powolnym wyproście. W ten sposób zachowujemy kontrolę ekscentryczną. Ćwiczenie powtarzamy 12-15 razy w 1 serii.
4.    PW: pozycja jak w poprzednim ćwiczeniu, ręka otwarta bez ciężarka. RUCH: polega na wykonywaniu pronacji i supinacji w pełnym, możliwym zakresie ruchu. Ćwiczenie wykonujemy 10 razy w 2 seriach.
Bardzo pomocne będzie wykorzystanie taśm kinezjologicznych oraz wszelkiego rodzaju ortez i opasek odciążających przyczepy nadwyrężonych mięśni.

Czy łokieć golfisty sam przejdzie? Ile trwa leczenie?

Proces leczenie jest traktowany indywidualnie. Jego przebieg i czas powrotu do pełnej sprawności jest uzależniony od stopnia zaawansowania zmian i przyczyny dolegliwości. W niektórych przypadkach może okazać się, że wystarczy jedynie kilka dni. Najczęściej ma to miejsce w przypadku jednorazowych przeciążeń. Bardziej przewlekłe problemy rokują, że czas pełnego powrotu do zdrowia może wynosić od kilku do kilkunastu tygodni. Szczególnie ważne wydaje się być wyeliminowanie lub ograniczenie czynnika, który wpłynął na powstanie opisywanej kontuzji.

Bibliografia

  1. Kane S.F., Lynch J.H., Taylor J.C.: Evaluation of elbow pain in adults. Am Fam Physician. 2014; 89:649-657.
  2. Amin N.H., Kumar N.S., Schickendantz M.S.: Medial epicondylitis: evaluation and management. J Am Acad Orthop Surg. 2015;23:348-355.
  3. Sims S.E., Miller K., Elfar J.C., Hammert W.C.: Non-surgical treatment of lateral epicondylitis: a systematic review of randomized controlled trials. Hand (N Y). 2014; 9:419-446.
  4. Vinod A.V., Ross G.: An effective approach to diagnosis and surgical repair of refractory medial epicondylitis. J Shoulder Elbow Surg. 2015; 24:1172-1177.
  5. Epicondylitis and corticosteroid injection: fewer cures at one year. Prescrire Int. 2015 ; 24:160-161.

Wybór redakcji

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w polityce prywatności.

Zamknij