Zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej jest obecnie bardzo częstym powodem bólu w tym stawie. Jest to rodzaj schorzenia, które powszechnie występuje wśród sportowców takich jak pływacy czy baseballiści. Pojawiające się dolegliwości mają związek z powtarzającymi się monotonnymi wzorcami ruchowymi, które są konieczne, aby wykonywać daną dyscyplinę sportową. Nie jest to jednak jedyna przyczyna. W badaniach opisuje się także wpływ kształtu wyrostka barkowego na zwiększenie prawdopodobieństwa wystąpienia zespołu ciasnoty podbarkowej. Jego haczykowaty kształt może tutaj sprzyjać opisywanym dolegliwościom bólowym.
Spis treści:
- Ciasnota podbarkowa – jak się objawia? Diagnostyka
- Ciasnota podbarkowa – przyczyny
- Ciasnota podbarkowa – leczenie i domowe sposoby
Głównym objawem ciasnoty podbarkowej jest pojawiający się nagle ból barku, który cechuje bardzo wysoka intensywność. W szczególności obserwuje się nasilenie dolegliwości podczas podnoszenia ramienia nad głowę lub do tyłu tak, jak podczas czesania włosów. Pozostałe objawy obejmują:
- Niewielki, ale ciągły ból ramienia
- Ból ramienia, który promieniuje od przedniej części barku do boku ramienia
- Ból, którego cechą charakterystyczną jest narastanie intensywności w porze nocnej
- Zmniejszenie siły mięśniowej w obrębie barku i ramienia
Proces diagnostyczny zaczyna się od wizyty u lekarza lub fizjoterapeuty. Na samym początku przeprowadzony zostaje szczegółowy wywiad z pacjentem. Następnie przystępuje się do badania fizykalnego, którego celem jest określenie rodzajów i zakresów bolesnych ruchów w obrębie barku oraz ramienia. Pomaga to ukierunkować proces diagnostyczny i wykluczyć chociażby takie przyczyny, jak uwięźnięcie nerwu.
W niektórych przypadkach konieczne może okazać się wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, aby wykluczyć zapalenie stawów lub zobrazować występowanie ewentualnych zmian w kościach takich, jak ostroga. Jeśli na podstawie rentgenogramu specjalista stwierdzi, że problem może być poważniejszy, a badanie należy rozszerzyć, to najczęściej zleca dodatkowo wykonanie rezonansu magnetycznego, aby móc dokładniej przyjrzeć się strukturom barku.
Wiele przypadków urazów w obrębie barku jest wywołana nadmierną eksploatacją struktur wokół stawu. Powtarzające się w czasie i sumujące mikrourazy, mogą doprowadzać do obrzęku tkanek, co w efekcie prowadzi do silnego ograniczenia przestrzeni podbarkowej. Do sportów, które sprzyjają pojawianiu się opisywanej patologii należy zaliczyć przede wszystkim: pływanie, tenis, baseball. Zawody wymagające intensywnego podnoszenia ciężkich przedmiotów lub ruchów ramion, również sprzyjać będą powstawaniu ciasnoty podbarkowej. Mowa tutaj o: malarzach, pracownikach budowlanych, hydraulikach. Wśród osób mogących być potencjalnie narażonych na opisywaną kontuzję, wyróżnia się także: osoby w wieku podeszłym, pacjentów po wcześniejszych urazach barku, oraz osoby z charakterystycznie, haczykowato zagiętym wyrostkiem barkowym.
Obecnie dostępnych jest bardzo wiele metod leczenia urazów dotyczących barku. Wszystko w zależności od etiologii oraz stanu zaawansowania. Niezmiernie ważny jest tutaj odpoczynek i regeneracja. Unikać należy forsujących ćwiczeń oraz ruchów, które mogą powodować nasilenie bólu. Jest szczególnie ważne dla osób, które uprawiają sport wyczynowo. Mimo, iż bark należy oszczędzać tak, jak opisywano wcześniej, to niewskazane jest jego całkowite unieruchomienie. Mowa tutaj o korzystaniu z temblaka. Mogłoby to doprowadzić do znacznie większego osłabienia i sztywności barku.
Sprawdź: stabilizatory na bark
Sposobem, który powinien zmniejszyć odczyn zapalny i nieco złagodzić ból, z pewnością będzie stosowanie okładów z woreczków z lodem przez 10-15 minut dziennie, kilka razy dziennie. Wśród domowych sposobów wyróżnia się także okłady z liści młodej kapusty, delikatne uciskanie barku czy polewanie na zmianę zimną i ciepłą wodą pod niewielkim ciśnieniem. Fizjoterapia wykorzystuje w tym przypadku delikatne ćwiczenia w celu odbudowania siły i zakresu ruchu. Skupiają się one głównie na mięśniach barku, ramienia i klatki piersiowej, co docelowo ma się przyczynić do poprawy funkcjonowania stożka rotatorów.
Przykładowe ćwiczenia mogą wyglądać następująco:
1. PW: siedzenie w pozycji nieskorygowanej na stołku. Kończyny dolne zgięte w biodrach i kolanach 90 stopni. Ręce oparte na udach. RUCH: polega na przetaczaniu miednicy tak, aby była ona ustawiona w przodopochyleniu. W ten sposób doprowadzamy do prawidłowego ustawienia ciała, a w tym również barków. Ćwiczenie powtarzamy kilkukrotnie.
2. PW: siedzenie w pozycji skorygowanej. Tułów ustawiony w liniowości. Ręce chwytają za końce taśmy, która jest zaczepiona na wysokości klatki piersiowej. RUCH: polega na powolnym przyciąganiu taśmy do tułowia, pamiętając, aby ramiona w końcowym zakresie były przy tułowiu. Następnie zwalniamy napięcie, delikatnie i powoli skracając taśmę. Ćwiczenie powtarzamy 10 razy.
3. PW: leżenie przodem. Ręce wzdłuż tułowia, palce obejmują półkilogramowe hantelki. RUCH: polega na uniesieniu do góry tułowia z jednoczesnym uniesieniem obu rąk z handelkami nad podłoże. Pozycję skrajną utrzymujemy 4-5 sekund. Ćwiczenie powtarzamy kilkukrotnie.
Leczenie z wykorzystaniem środków farmakologicznych obejmuje głównie stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych w formie tabletek lub zastrzyków. Pomaga to najczęściej zmniejszyć obrzęk oraz ból. W sytuacjach, kiedy inne metody leczenia nie wydają się działać, konieczna może być operacja w celu odbarczenia przestrzeni podbarkowej. Zwykle wykonuje się to podczas minimalnie inwazyjnej operacji artroskopowej, chociaż w ciężkich przypadkach, konieczny może okazać się zabieg otwarty. W rzadkich przypadkach urazów barku, może dojść do uszkodzenia stożka rotatorów. Wówczas konieczna jest rekonstrukcja. Po jakiejkolwiek operacji w obrębie barku, może zaistnieć potrzeba krótkotrwałego unieruchomienia za pomocą chusty. Ortopeda zwykle określa czas noszenia. Całkowita regeneracja zwykle trwa od trzech do sześciu miesięcy. Gojenie cięższych przypadków może zająć nawet rok. Zwykle jednak powrót do normalnego, dotychczasowego trybu życia wynosi od dwóch do czterech tygodni.
