lekarz sprawdzający poziom cukru we krwi pacjenta za pomocą glukometru w gabinecie
Zdrowie i uroda Emilia Kruszewska
Sprawdź pełną ofertę Aptelia.pl
Przeczytane 17854 razy

Jak leczyć hipoglikemię reaktywną?

Hipoglikemia reaktywna jest stanem zbyt niskiego poziomu cukru we krwi. Do niedocukrzenia dochodzi do czterech godzin po zjedzeniu, a reakcja jest odpowiedzią na posiłek. Hipoglikemia reaktywna może wskazywać na rozwój cukrzycy typu 2. Leczenie niedocukrzenia polega m.in. na przestrzeganiu zasad diety.

Spis treści


  1. Jak się objawia hipoglikemia reaktywna i dlaczego powstaje?
  2. Hipoglikemia reaktywna – jak stawiana jest diagnoza?
  3. Hipoglikemia reaktywna – jak leczyć

Hipoglikemią reaktywną nazywamy stan drastycznego spadku poziomu glukozy we krwi. Niedocukrzenie powstaje niedługo po zjedzeniu posiłku o wysokiej zawartości węglowodanów prostych. Dolegliwość ta nie dotyczy tylko osób chorujących na cukrzycę, a również popełniających błędy żywieniowe. Hipoglikemia reaktywna nazywana jest też poposiłkową.

Jak się objawia hipoglikemia reaktywna i dlaczego powstaje?

Objawy hipoglikemii reaktywnej ujawniają się, kiedy poziom cukru we krwi spadnie poniżej 70 mg/dl. Stan ten może powodować nagłe uczucie osłabienia, kołatanie serca, drżenie dłoni, zaburzenia koncentracji, nadmierne pocenie się i poczucie niepokoju. Dodatkowo nagły spadek glukozy potęguje senność, drażliwość lub nietypowe zachowanie. U niektórych osób mogą wystąpić wymioty, nudności, bóle brzucha i głowy.

Główną przyczyną hipoglikemii reaktywnej jest wyrzut insuliny z trzustki do krwi, która obniża poziom cukru. Proces ten jest całkowicie naturalny pod warunkiem, że spadek stężenia glukozy nie jest gwałtowny, co ma miejsce w przypadku hipoglikemii. Dolegliwość może pojawić się w konsekwencji nieprawidłowej diety z dużą zawartością węglowodanów. Z powodu hipoglikemii często cierpią osoby stosujące drastyczne głodówki, spożywające posiłki w nieregularnych porach lub unikające śniadań. Często z nagłym spadkiem glukozy mierzą się pacjenci z wrodzoną nietolerancją galaktozy lub fruktozy. Hipoglikemia reaktywna może być również następstwem operacji żołądka.

Przeczytaj również: Jakie zdrowe oleje wybrać do smażenia i do picia?

Hipoglikemia reaktywna – jak stawiana jest diagnoza?

Diagnostyka hipoglikemii reaktywnej polega na dokładnym zebraniu wywiadu przez lekarza a w kolejnym etapie na ocenie stężenia poziomu cukru we krwi po wcześniejszym podaniu pacjentowi glukozy. Wynik mierzony jest co godzinę.

Powiązane produkty

Hipoglikemia reaktywna – jak leczyć

Nie ma środków farmakologicznych zapobiegających hipoglikemii reaktywnej. Stan ten nie jest chorobą, a często skutkiem błędów żywieniowych, dlatego leczenie hipoglikemii reaktywnej polega na modyfikacji diety i zmianie stylu życia.

Zasady, których należy przestrzegać:

  • jedz śniadanie,

  • spożywaj 5 posiłków dziennie w regularnych 3-godzinnych odstępach,

  • ogranicz jedzenie cukrów prostych, czyli słodyczy, słodkich wypieków i napojów (również soków owocowe z kartonu), jeśli po nie sięgasz, nie spożywaj cukrów prostych na śniadanie,

  • urozmaicaj dietę o produkty będące źródłem błonnika, białka, tłuszczów,

  • unikaj żywności przetworzonej i gotowej,

  • codziennie zjadaj porcję świeżych owoców i warzyw,

  • wypijaj minimum 2 litry wody dziennie,

  • ogranicz smażenie potraw,

  • spożywaj produkty o niskim indeksie glikemicznym,

  • staraj się nie dosładzać herbaty,

  • unikaj słodkiego nabiału, np. dosładzanych jogurtów,

  • nigdy nie pij alkoholu na czczo,

  • wybieraj posiłki bogate w kwasy tłuszczowe omega (ryby, awokado, pestki i nasiona, oleje roślinne),

  • unikaj owoców w puszkach, gdyż zanurzone w słodkich syropach zawierają bardzo duże ilości cukrów prostych.

Bagatelizowana hipoglikemia reaktywna może prowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2. Często nawracające ataki są niebezpieczne nie tylko dla funkcji poznawczych pacjenta, ale mogą prowadzić do śpiączki, a nawet do śmierci. Hipoglikemia jest niebezpieczna zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Zmiana nawyków żywieniowych i stylu życia jest indywidualna dla każdego pacjenta, dlatego powinna następować po konsultacji z lekarzem i na podstawie otrzymanych wyników badań.

Bibliografia

  1. B. Bliski, S. Perz, H. Kara-Perz, Cukrzyca jako problem orzeczniczy dla lekarza medycyny pracy, „Medycyna Pracy” 2005.

  2. M. Derkacz, I. Chmiel-Perzyńska, A. Nowakowski, Problem hipoglikemii, „Aktualne problemy psychiatrii” 2011.

  3. E. Pańkowska, Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem, PZWL, 2017.


Wybór redakcji

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w polityce prywatności.

Zamknij