Spis treści
- Ropień okołomigdałkowy – jak wygląda i czym się objawia?
- Ropień okołomigdałkowy – leczenie
- Ropień okołomigdałkowy – leczenie domowe
Ze względu na przyczyny choroby w leczeniu istotna jest antybiotykoterapia, a jej uzupełnieniem mogą być domowe sposoby łagodzące dolegliwości bólowe i stan zapalny, np. płukanki jamy ustnej. Przedtem jednak zwykle wykonuje się drenaż w celu ewakuacji ropy. Czasem konieczna może być operacja.
Kup w aptece: Płyny do płukania jamy ustnej
ROPIEŃ OKOŁOMIGDAŁKOWY – JAK WYGLĄDA I CZYM SIĘ OBJAWIA?
To rodzaj zbiornika wypełnionego treścią ropną znajdującego się w przestrzeni okołomigdałkowej pomiędzy powięzią pokrywającą boczną ścianę gardła a torebką otaczającą migdałek. Zmiana zwykle stanowi powikłanie po anginie ropnej, choć może także występować niezależnie od niej i być wywołana paciorkowcami lub bakteriami beztlenowymi.
Przeczytaj także: Ropień zęba – przyczyny, objawy, sposoby leczenia i powikłania
W zależności od umiejscowienia ropnia oraz kierunku jego wzrostu wyróżnia się kilka rodzajów, w tym ropień przednio-górny. To najczęstsza postać gromadzenia się ropy tego typu. Oznacza uwypuklenie na granicy podniebienia miękkiego i łuku przedniego zasłaniające od przodu migdałek, który przez to przesuwa się do tyłu i ku dołowi. Zwykle pojawia się tylko po jeden stronie. Rzadziej obserwuje się ropień okołomigdałkowy tylno-górny powodujący wypchnięcie migdałka do przodu i w dół czy też ropień dolny oraz boczny, które spychają migdałek ku górze i przyśrodkowo.
Ropień okołomigdałkowy najczęściej dotyczy młodych osób i może przybierać duże rozmiary, powodując przy tym zespół różnorodnych i nieprzyjemnych dolegliwości. Początkowo pojawiają się niespecyficzne objawy, które nie wskazują jednoznacznie na rodzaj problemu, m.in.:
-
obrzęk,
-
zaczerwieniona śluzówka,
-
gorączka i
-
dreszcze.
Wraz z postępem choroby doświadcza się trudności w połykaniu i mówieniu. Mowa zmienia charakter na nosowy, także barwa głosu ulega zniekształceniu. Specyficzne dla tego schorzenia są szczękościsk, asymetryczne powiększenie węzłów chłonnych w okolicach kąta żuchwy, jak również niezbyt przyjemny zapach z ust. Za jego obecność odpowiada gromadząca się ropa. W przebiegu choroby można doświadczyć też bólu ucha od strony zajętego migdałka. Mimo że ropień okołomigdałkowy znajduje się dość płytko, to przez to, że osiąga znaczne rozmiary, może wywoływać trudności nawet w czynności oddychania.
Sprawdź ofertę:
ROPIEŃ OKOŁOMIGDAŁKOWY – LECZENIE
Postępowanie w przypadku tej dolegliwości rozpoczyna najczęściej punkcja zbiornika w miejscu największego uwypuklenia. Istotą zabiegu jest drenaż i odprowadzenie ropnej treści. Przeprowadza się go w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym w zależności od wieku i stanu zdrowia chorej osoby. Zebrana zawartość ropnia zostaje poddana badaniom mikrobiologicznym w celu ustalenia rodzaju znajdującej się w niej bakterii oraz jej wrażliwości na środki farmakologiczne, które zostaną wprowadzone po zabiegu. Antybiotyk na ropień okołomigdałkowy to najczęściej penicylina, amoksycylina lub klindamycyna. Czasem włącza się też leki sterydowe. Czas trwania antybiotykoterapii ustalany jest indywidualnie, ale zwykle trwa 10–14 dni. Ropień okołomigdałkowy dobrze rokuje, jednak niekiedy konieczna jest tonsillektomia, czyli usunięcie zajętego migdałka wraz z torebką, która go otacza. To operacja wskazana zwykle dla osób zmagających się z nawracającymi ropniami okołomigdałkowymi.