Ropień okołomigdałkowy to rodzaj wypukłej ropnej zmiany zlokalizowanej jedno- lub obustronnie w przestrzeni międzymigdałkowej. Jego pojawieniu się towarzyszy zespół nieprzyjemnych dolegliwości, takich jak ból gardła, szczękościsk czy przykry zapach z ust. Leczenie ropnia obejmuje wiele metod.
Spis treści
- Ropień okołomigdałkowy – jak wygląda i czym się objawia?
- Ropień okołomigdałkowy – leczenie
- Ropień okołomigdałkowy – leczenie domowe
Ze względu na przyczyny choroby w leczeniu istotna jest antybiotykoterapia, a jej uzupełnieniem mogą być domowe sposoby łagodzące dolegliwości bólowe i stan zapalny, np. płukanki jamy ustnej. Przedtem jednak zwykle wykonuje się drenaż ropnia w celu ewakuacji ropy. Czasem konieczna może być operacja.
Kup w aptece: Płyny do płukania jamy ustnej
ROPIEŃ OKOŁOMIGDAŁKOWY – przyczyny
To rodzaj zbiornika wypełnionego treścią ropną znajdującego się w przestrzeni okołomigdałkowej pomiędzy powięzią pokrywającą boczną ścianę gardła a torebką otaczającą migdałek. Zwykle ropień okołomigdałkowy jest powikłaniem po anginie ropnej, choć może także występować niezależnie od niej i być wywołana zapaleniem migdałków, zakażeniem paciorkowcami lub bakteriami beztlenowymi.
Przeczytaj także: Ropień zęba – przyczyny, objawy, sposoby leczenia i powikłania
Objawy ropnia okołomigdałkowego
W zależności od umiejscowienia ropnia oraz kierunku jego wzrostu wyróżnia się kilka rodzajów, w tym ropień przednio-górny. To najczęstsza postać gromadzenia się ropy tego typu. Oznacza uwypuklenie na granicy podniebienia miękkiego i łuku przedniego zasłaniające od przodu migdałek, który przez to przesuwa się do tyłu i ku dołowi. Zwykle pojawia się tylko po jeden stronie. Rzadziej obserwuje się ropień okołomigdałkowy tylno-górny powodujący wypchnięcie migdałka do przodu i w dół czy też ropień dolny oraz boczny, które spychają migdałek ku górze i przyśrodkowo.
Ropień okołomigdałkowy najczęściej dotyczy młodych osób i może przybierać duże rozmiary, powodując przy tym zespół różnorodnych i nieprzyjemnych dolegliwości. Początkowo pojawiają się niespecyficzne objawy, które nie wskazują jednoznacznie na rodzaj problemu, m.in.:
-
obrzęk,
-
ból gardła,
-
zaczerwieniona śluzówka,
-
gorączka i
-
dreszcze.
Wraz z postępem choroby doświadcza się trudności w połykaniu i mówieniu. Mowa zmienia charakter na nosowy, także barwa głosu ulega zniekształceniu. Specyficzne dla tego schorzenia są szczękościsk, asymetryczne powiększenie węzłów chłonnych w okolicach kąta żuchwy, jak również niezbyt przyjemny zapach z ust. Za jego obecność odpowiada gromadząca się ropa. W przebiegu choroby można doświadczyć też bólu ucha od strony zajętego migdałka. Mimo że ropień okołomigdałkowy znajduje się dość płytko, to przez to, że osiąga znaczne rozmiary, może wywoływać trudności nawet w czynności oddychania i przełykania. Samoistne pęknięcie ropnia okołomigdałkowego może skutkować także zapaleniem płuc.
Sprawdź ofertę:
ROPIEŃ OKOŁOMIGDAŁKOWY – LECZENIE
Postępowanie w przypadku tej dolegliwości rozpoczyna najczęściej punkcja zbiornika w miejscu największego uwypuklenia. Istotą chirurgicznego zabiegu jest nacięcie i drenaż ropnia, a następnie odprowadzenie ropnej treści. Przeprowadza się go w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym w zależności od wieku i stanu zdrowia chorej osoby. Zebrana zawartość ropnia zostaje poddana badaniom mikrobiologicznym w celu ustalenia rodzaju znajdującej się w niej bakterii oraz jej wrażliwości na środki farmakologiczne, które zostaną wprowadzone po zabiegu. Antybiotyk na ropień okołomigdałkowy to najczęściej penicylina, amoksycylina lub klindamycyna. Czasem włącza się też leki sterydowe. Czas trwania antybiotykoterapii ustalany jest indywidualnie, ale zwykle trwa 10–14 dni. Ropień okołomigdałkowy dobrze rokuje, jednak niekiedy konieczna jest tonsillektomia, czyli usunięcie zajętego migdałka wraz z torebką, która go otacza. To operacja wskazana zwykle dla osób zmagających się z nawracającymi ropniami okołomigdałkowymi.
ROPIEŃ OKOŁOMIGDAŁKOWY – LECZENIE DOMOWE
W leczeniu ropnia pomocne okazują się ponadto domowe metody, których zadaniem jest przede wszystkim łagodzenie przebiegu choroby. Poza przestrzeganiem zaleceń lekarskich dotyczących antybiotykoterapii doraźnie można sięgnąć po lek lek przeciwgorączkowy i lek przeciwbólowy, zwłaszcza kiedy kolejne objawy długo się utrzymują. Podwyższoną temperaturę można również obniżyć, wykonując chłodne okłady na czoło, kark i szyję oraz okolicę dekoltu. Cenną pomocą są ziołowe płukanki, które można stosować kilka razy w ciągu dnia. Na ukojenie bólu, obrzęku i zaczerwienienia przydaje się rumianek i szałwia.
W okresie rekonwalescencji po przebyciu schorzenia należy unikać palenia papierosów. Zawarte w dymie nikotynowym substancje toksyczne i smoliste nie tylko źle wpływają na kondycję śluzówki jamy ustnej i gardła, ale także ograniczają ilość tlenu transportowanego krwiobiegiem do rany pooperacyjnej, przez co dłużej się goi. Podrażnieniu gardła zwłaszcza w okresie pozabiegowym sprzyjają też gorące, ostre i twarde posiłki, dlatego przez najbliższy czas dobrze jest unikać mocnych sosów i przypraw, przekąsek takich jak chipsy czy orzeszki, a także dań prosto z pieca. Zaleca się raczej spożywanie ciepłych, półpłynnych lub płynnych pokarmów. Jeśli to niemożliwe, warto zwrócić uwagę na dokładne i odpowiednio długie przeżuwanie kęsów, aby połykana treść nie drapała w gardle. Posiłki dobrze jest popijać dużą ilością wody.
Przeczytaj również: Czym jest ropień i jakie są jego objawy?
