Spis treści
Bulimia, nazywana też żarłocznością psychiczną, jest poważnym zaburzeniem, które może prowadzić do różnych problemów somatycznych i psychicznych. Warto zaznaczyć, że anoreksja i bulimia to zaburzenia mające pewną cechę wspólną, ponieważ w obu przypadkach osoby chore boją się, że utyją. W przypadku anoreksji głodzą się i liczą kalorie, natomiast przy bulimii mają nagłe napady żarłoczności, spożywają jedzenie, a później doprowadzają do wymiotów.
Kup w aptece: Elektrolity
Bulimia – przyczyny
W przypadku bulimii, podobnie jak przy innych zaburzeniach odżywiania, bardzo trudno jest wskazać jeden czynnik, który prowadzi do tej choroby. Do najważniejszych przyczyn rozwoju bulimii można zakwalifikować:
-
chęć osiągnięcia wymarzonej sylwetki,
-
niską samoocenę, brak akceptacji samego siebie,
-
czynniki genetyczne, a więc pojawienie się bulimii w bliskiej rodzinie,
-
nadmierne koncentrowanie się na tym, ile waży dana osoba – najpierw przez rodziców, a później przez otoczenie, rówieśników, znajomych,
-
depresję, uczucie niepokoju i lęku.
Dodatkowo zdaniem naukowców znaczenie w powstawaniu bulimii może mieć aktywność neuroprzekaźników w mózgu, zwłaszcza że leki przeciwdepresyjne zwykle zmniejszają objawy u chorych.
Sprawdź ofertę: Multiwitaminy
Zdecydowana większość osób chorych na bulimię to kobiety, co może być związane z aspektami społecznymi tego zaburzenia, a także większą presją wywieraną na młode dziewczyny ze strony otoczenia. Częstość występowania tego zaburzenia wynosi od 2 do 4%, przy czym aż w 90% przypadków bulimia pojawia się u kobiet.
Bulimia – objawy i skutki
Bulimia ma dosyć charakterystyczne objawy, do których można zakwalifikować:
-
częste objadanie się, nieumiejętność zjedzenia odpowiedniej ilości pokarmu;
-
prowokowanie wymiotów, zażywanie środków farmakologicznych i przeczyszczających;
-
zwracanie uwagi na swoją masę ciała i wygląd, częste mówienie o tej kwestii, koncentrowanie się na niej w nadmierny sposób;
-
z punktu widzenia otoczenia może nie być widocznych objawów, ponieważ bulimicy objadają się i wymiotują w samotności;
-
dodatkowo mogą pojawiać się stany depresyjne i lękowe;
-
osoby z otoczenia mogą zaobserwować za to pewne symptomy związane z samymi wymiotami i biegunkami, a więc osłabienie chorego, czy zwiększenie podatności na próchnicę.
Osoby z bulimią za wszelką cenę chcą uniknąć przytycia, dlatego robią wszystko, co mogą, aby usunąć z organizmu spożyte jedzenie. Jednocześnie występują u nich napady wilczego głodu. Warto zaznaczyć, że część osób z bulimią ma prawidłową wagę, inne mają nadwagę, a jeszcze inne niedowagę, co oznacza, że zaburzenie to może występować u osób z różną masą ciała.
Przeczytaj również: Jak powstrzymać wymioty? - leki przeciwwymiotne i domowe sposoby
Bulimia jest zaburzeniem niebezpiecznym, ponieważ może prowadzić do pojawienia się problemów w układzie pokarmowym i dolegliwości jelitowych, a także próchnicy i możliwych krwotoków z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Ponadto konsekwencją jest organizowanie życia wokół jedzenia i prowokowania wymiotów oraz ciągłego myślenia o swojej sylwetce. Bulimia ma ogromny wpływ na stan psychiczny pacjenta oraz jego samoocenę.
Warto wiedzieć: Co jeść przy wymiotach? - dieta wspierająca organizm
Bulimia – leczenie
Pierwszym etapem jest prawidłowa diagnoza, ponieważ same wymioty mogą świadczyć o zupełnie innych zaburzeniach u osoby chorej. W przypadku bulimii najczęściej chorobę zauważają osoby z najbliższego otoczenia, na przykład rodzice, i to oni decydują o kontakcie z lekarzem. Warto zaznaczyć, że od osoby chorej często trudno jest uzyskać konkretne informacje, między innymi na temat stosunku do jedzenia, prowokowania wymiotów lub obrazu samej siebie. Właśnie dlatego najczęściej lekarz musi przeprowadzić wywiad rodzinny. Proces leczenia bulimii opiera się głównie na wizytach u psychologa, psychiatry lub psychoterapeuty. Zwykle stosuje się połączenie terapii poznawczo-behawioralnej z leczeniem farmakologicznym. Psychiatra może zalecić stosowanie leków przeciwdepresyjnych lub psychotropowych.
Dowiedz się więcej: Nerwica lękowa – czym są zaburzenia lękowe i jak je leczyć?
Psychoterapeuta z kolei prosi zwykle pacjentki (pacjentów) o prowadzenie dziennika spożywanych potraw i towarzyszących jedzeniu emocji, a także przeprowadza trening kontroli bodźców. Bulimia, w przeciwieństwie do anoreksji, zwykle nie wymaga hospitalizacji. Spore znaczenie ma rola rodziny i otaczanie opieką osobę chorą, ponieważ w ten sposób można polepszyć jej samoocenę. Nie wolno zapominać, że bulimia to choroba, która może nawracać, chociażby w reakcji na stres lub depresję.
Przeczytaj również: Rodzaje chorób psychicznych
